Afgelopen week fotografeerde ik het voorjaarsconcert van Zangvereniging Reconnected in de Royal Theater Heerlen. Voor de bezoekers een geweldige avond vol entertainment, voor de fotograaf de hel op aarde.
Waar buiten een zomerse zon onderging, werd binnen door extreem slechte lichtomstandigheden maximale inspanning van mijn vaardigheden en apparatuur gevergd.
Jaarlijks organiseert Zangvereniging Reconnected hun voorjaarsconcert. Voor deze Music Movie Night-editie werd de Royal Theater in Heerlen afgehuurd en mocht ik de fotoreportage verzorgen.
Op voorhand stonden er geen gekke dingen in het draaiboek, maar ter plaatse bleek het toch niet geheel appeltje eitje te zijn.
Sterker nog, het was misschien wel de uitdagendste opdracht die ik in de afgelopen jaren voor mijn kiezen zou krijgen.
Erg tof om nog eens voor een dergelijke uitdaging te staan!
Bij de eerste locatie-inspectie was het eerste wat opviel het zeer zwakke licht. Meestal is dat een kwestie van de lichttechnicus opzoeken en vragen of de frontlampen iets feller mogen.
Helaas was dat geen optie, daar het koor de dirigente anders niet meer goed zou kunnen zien. Ondanks de vele touwtjes waar je als fotograaf aan kunt trekken, is dat iets wat je niet kunt overrulen.
Flitsen tijdens een concert is absoluut not done, dus dat was ook geen oplossing. Het gebruik van een flitser werkt erg storend richting publiek en artiest. Daarnaast is het alles behalve bevordelijk voor de sfeer van de foto’s.
Om het koor te versterken stonden er meerdere microfoons op statieven opgesteld pal voor het koor.
Ontzettend vervelend voor de foto’s natuurlijk. Ik heb geprobeerd er zoveel mogelijk omheen te werken, maar je komt er nooit 100% onderuit.
Ook dat was dus een pittig obstakel.
Op de achtergrond draaiden tijdens de muziekstukken verschillende scènes van bekende films.
Het licht wat van de beamer afkwam, was stukken feller dan het frontlicht wat op het koor viel. Dat zorgde voor een verstoorde balans tussen de onderwerpen.
Even de optelsom: de achtergrond onder matig licht, het koor onder zwak licht, en het publiek zonder enig licht!
Het enige licht wat op het publiek viel, was de geringe reflectie van het filmdoek. Daar komt een stukje ervaring om de hoek kijken. Want hoe los je zoiets op?
De belangrijkste truc was om af te drukken op momenten dat op het filmdoek veel wit in beeld te zien is.
De kleur wit heeft namelijk een hoge lichtopbrengst en reflecteert goed. Zoals ik net schreef, was ik voor de belichting van het publiek afhankelijk van welke scene op het doek werd getoond.
Een witte scene zou de zaal een stuk feller oplichten dan een scene met veel rood.
Al om al was het licht nog steeds ontzettend zwak, en heb ik mijn camera tot het maximale moeten pushen.
Zelfs met een diafragma van f/1.4 waren ISO-waarden van 8000 en sluitertijden van 1/30 geen uitzondering.
Voor overviews kan een sluitertijd van 1/30 werken, maar voor bewegende personen is deze sluitertijd gedoemd om te mislukken.
Ik zou de dirigente die met haar handen op en neer zwaait nooit scherp op de foto hebben gekregen met 1/30.
De sluitertijd kon ik maximaal pushen tot 1/80 voordat de foto te donker werd.
De ISO-prestaties van de huidige generatie camera’s zijn ongekend, toch weet ik wel waar de grens ligt van mijn apparatuur.
Om de dirigente scherp op de foto te krijgen met een sluitertijd van 1/80, dien je dus goed te luisteren naar de muziek.
Op het moment dat het koor zacht en rustig zingt, staat dat normaliter gelijk aan een dirigente die haar handen in verhouding tamelijk rustig beweegt.
Comments