Primelenzen vs zoomlenzen: Waarom ik alleen met prime werk

Hate it or love it. De een zweert erbij, de ander verafschuwt het: primelenzen. Wat is een primelens en wat zijn de voor- en nadelen ervan? In deze blogpost ga ik je mijn visie erover uitleggen; primelenzen vs zoomlenzen.

Om te beginnen: wat is een primelens? Een primelens is een lens zonder zoomfunctie. Iedere primelens heeft zijn eigen brandpuntafstand. Eigenlijk is het al iets heel ouds. In de vroegere fotografie gaf het zich slechts primelenzen en moesten de zoomobjectieven nog uitgevonden worden.

Tot 2020 heb ik met zoomlenzen gewerkt. Standaard op de ene body de 24-70 en op de ander de 70-200. Lekker veilig een volledig bereik van breedhoek tot telezoom binnen handbereik. Toch begon de overstap naar primelenzen me steeds meer te trekken. Wogen de voordelen ervan dan toch op tegen de nadelen? Lang heb ik erover in dubio gezeten. 

Nadeel van primelenzen zijn onder andere dat je in situaties waarin je snel moet handelen niet kan zoomen. Je voeten zijn je zoomfunctie. De voordelen van primelenzen zijn dat ze over het algemeen veel scherper zijn en een groter diafragma hebben. Ook het glaswerk is stukken beter dan de meeste zoomlenzen. Maar eerlijk gezegd waren deze voordelen niet eens de doorslaggevende factor om over te stappen. Want dat niet kunnen zoomen, is dat wel echt een nadeel? In plaats van in problemen te denken, denk ik liever in mogelijkheden. Met grote regelmaat krijg ik vreemde blikken als ik een van mijn lenzen uit mijn koffer haal.

“Met een prime ben je toch totaal niet flexibel als je snel moet schakelen?” Het is namelijk zo dat een primelens je in algemene zin een betere fotograaf maakt. Wanneer je geen zoom tot je beschikking hebt, wordt je gedwongen om beter na te denken over je compositie. Waar je normaal dus een swing aan je zoomring zou geven, moet je nu serieus nadenken over hoe je het onderwerp zo boeiend mogelijk in beeld kan krijgen.

Eind 2020 heb ik mezelf voor de leeuwen gegooid en de 24-70 verkocht. In de plaats ervoor kwam een 14mm, een 35mm en een 50mm. Een 85mm lens had ik eerder al aangeschaft.

Vooral in het begin was het zeker wennen. Als je 8 jaar met zoomlenzen hebt gewerkt, voelt het in het begin vooral ongemakkelijk. Hoe deprimerend de coronaperiode ook was, zonder veel commerciële opdrachten gaf dit me wel de tijd om ongestoord aan deze vorm van fotograferen te wennen zonder de druk van presteren te voelen. Zodra rond maart 2022 alle betaalde opdrachten weer op gang kwamen, was ik volledig thuis in het werken met primelenzen. Mijn foto’s gingen er duidelijk zichtbaar op vooruit. De beelden waren scherper dan ooit en er was beter nagedacht over composities. In algemene zin waren de foto’s voor de kijker dus stukken boeiender geworden. Zelfs op de meest belangrijke momenten waarbij ik maar één kans had om de goeie foto te maken, voelde ik me volledig comfortabel met het missen van zoombereik. Ik dacht er simpelweg niet eens meer over na, zo natuurlijk voelde het aan.

Vandaag de dag schat ik dat ik zeker 75% van mijn foto’s met de 35mm maak. Er liggen plannen om in een later stadium een blog te schrijven waarom ik zo ontzettend gehecht ben aan mijn 35mm. Zodra deze online staat zal ik een aankondiging op de socials gooien! Hoe dan ook: ik zou voor geen goud meer terug willen naar zoomlenzen!

Dit is niet zomaar een stockfoto, maar mijn eigen 35mm!